Tuesday, April 20, 2010

இடைவெளி


                                             

                                             நிசப்தம் மட்டுமே
                                             படர்ந்திருந்த முன் அறை.
                                             பகிர ஏதுமற்று
                                             விழித்திருந்த மௌனங்கள்.
                                             விலகும்   உறவை
                                             புரியவைத்த உணர்வலைகள்.
                                             ஈரம் உலர்ந்த கணங்கள்
                                             வழிகிறது வீடெங்கும்
                                             இருப்பினும் . . .
                                             முற்றத்தில்  சிதறும்
                                             மழலையின் சிரிப்பில்                                          
                                             மிச்சமிருக்கிறது
                                             இறுக்கம் அவிழும் தருணமொன்று.

.

4 comments:

அகநாழிகை said...

அருமையான கவிதை.

கவிதையின் கடைசியில் மட்டும் புள்ளி வைத்தால்போதும் என்று நினைக்கிறேன்.

நிலாரசிகன் said...

இரண்டு கவிதைகளும் அருமை.

Geetha said...

பொன்.வாசுதேவன் அவர்களுக்கு வணக்கமும் நன்றியும்.

Geetha said...

நன்றி நிலா :)

Post a Comment